ԽՐԱՄԱՏԻ ԾՈՑԱՏԵՏՐԻՑ

ՇԱՀԵՆ ՄԵՂՐՅԱՆԻՆ

Այսօր ես քեզ այցի եկա,

Թանկ շիրիմիդ, Շահեն,

Քեզ Մռովից մի փունջ բերի,

Որ տղերքն են քաղել:

Ախր, ո՞նց ես թողել

Քո քաջերին մոլոր...

Արի, վեր կաց, Շահեն

Արի գնանք Մռով...

Մի մեծ վերք է դաջվել, Մռով, Իծաքարիդ լանջին,

Ինչպե՞ս ականջալուր չեղար Մեծ Շահենիդ կանչին:

Փակվե՞լ էիր դու սեւ ամպից, Թե՞ աչքդ էր կպել,

Ո՞նց թողեցիր, որ քո լանջից Նահապետիդ խփեն: 

Ախր, ինքդ տեսար՝ Գյուլիստան էր մտել, 

Պապենական սյունն իրենց տան 

Ո՛նց էր ամուր գրկել: 

Հետո մոմ էր վառել, Իրենց գյուղի վանքում, 

Հետո գիտե՞ս, Մռով, Ի՞նչ էր նա աղոթում: 

գիտեմ, քո լանջերը Արկերով են հերկում, 

Դրա հետի եմ ես Տվել մի սուրբ երդում: 

Պիտի բուժենք բոլոր Քո վերքերը, Մռով, 

Ըլելական պեն չի, որ քեզ թողնենք խռով...՚: 

Ու քո ցավերն իր մեջ Նա գնում էր... որ գար 

Ու իր քաջերի հետ Վերջին կռիվը տար: 

Սակայն մի մեծ վերք է դաջվել Իծաքարիդ լանջին... 

Ինչպե՞ս ականջալուր չեղար Մեծ Շահենիդ կանչին:

ԵՌԱԲԼՈՒՐ

Մեծ Մռովից եմ Ես այստեղ իջել,

Ես իմ կամոք չեմ Այստեղ լուռ ննջել:

Իմ հոգին Մռով Սարի լանջին է.

Իմ զինվորներն են Այստեղ ինձ կանչել 

Մռովի արցունք՝ Խաչքար եմ դարձել: 

Մեծ Մռովից ես Ձեզ հյուր եմ իջել. 

Մի՜ փորձեք մարդի՜կ, 

Քունս խանգարել: 

Մի՜ փորձեք մարդի՜կ, Քունս խանգարել... 

Ինձ իմ Մռովի Կարոտն է տանջում. 

Ես իմ կամոք չեմ Այստեղ լուռ ննջում... 

Իմ զինվորները Ինձ են կանչում: 

05 սեպտեմբեր 1993թ.

ՍՏԵՂԾԱԳՈՐԾՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԻ ՀԵՂԻՆԱԿ` ՌԱՖԻԿ   ՂԱԶԻՆՅԱՆ
ՀՈԴՎԱԾԸ ՎԵՐՑՎԱԾ Է`  Արա Նախշքարյանի բլոգից