Շահումյան

Այնքան քաղցր ու հմայիչ,

Մենք Շահումյան ունեինք:

Մռավ սարի լանջին փռված՝

Գյուղ Գյուլիստան ունեինք:

Այդ պատմական Գյուլիստանի,

Անառիկ մի բերդ ունեինք:

Քաղցր, համով, գլգլալեն

Գետ ու առուներ ունեինք:

Էրքեջ, Մանաշիդ գյուղերից

Գիտուն, խելոք սաներ ունեինք:

Պրոֆեսոր, վիրաբույժ ու պատմաբան,

Իսկ ինքը՝ Շահումյանը մի մեծ թանգարան:

Ո՞վ չի տեսել Բուզլուխ գյուղը,

Կամ կերել նրա համով պոպոքը:

Վերին Շենի կարտոֆիլը,

Վա՜յ, հիշեցի, համը ընկավ բերանս:

Կարաչինար, Մնասին թաղ, Գաղթութ,

Գիլասի համար գնա Խարխափութ:

Թութը քաղցր էր Ներքին Շենում,

Բաքմազով չունչլուխը նանիս սանդուղում:

Ահա այսպես էր կատակի բանը՝

Հարսանիք էր Խդրանց Բենիկի տանը:

Հայրս նրան նվիրեց մի մեծ իշատանձ,

Իսկ ինքը հորս՝ Գյուլիստանի գանձ:(մի աման զկեռ)

Այսօր «բեժենեց» ենք աշխարհի բոլոր ծայրերում,

Բայց մեր գլուխը միայն Աստծո առաջ ենք խոնար-հում:

Նա ամենակարող է, հզոր, և միայն ինքը

Կարող է տանել մեզ՝ մեր հայրենիքը:

Նոյեմբեր, 1995 թ. Դոնի-Ռոստով